Perante a actitude de desprezo con que trata o Anteproxecto da LOME as outras linguas oficiais do Estado, e por suposto as autoridades educativas do actual goberno do PP, nós tamén queremos recuperar o valor actual do poema de Celso Emilio Ferreiro "Deitado frente ao mar..."

Deitado frente ao mar...

Lingoa proletaria do meu pobo

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefe s sin raíces

que ao pór a garabata xa non saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe,

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruís e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os estúpidos,

non falo pra os valeiros,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...

                              Longa noite de pedra, C. E. Ferreiro
 

Só unha breve análise do verso "Lingua proletaria do meu pobo" nos mostra a actualidade do texto. En efecto, a inclusión no primeiro verso do poema do termo proletaria con respecto á lingua, resulta altamente connotativo dada a relación de Celso Emilio co marxismo. Este elemento subxectivo, non fai senón afondar na argumentación social e política da defensa do idioma galego, presente na tradición poética galega cando menos desde a célebre “Introdución” de Aires da miña terra de Curros Enríquez, mais agora en Celso Emilio Ferreiro adquire novos rexistros.

O contexto histórico é un factor a ter en conta, pois o sintagma lingua proletaria, adquire entón unha clara dimensión social e política contra a ditadura franquista (e hoxe sería contra a pretensión ultraconservadora de marxinar o idioma galego), vinculando a lingua galega ás clases populares e dinamizando a partir desa identificación todo un proceso de dignificación social da nosa lingua.

Isto levaría implicitamente a un maior coñecemento dos nosos valores culturais e lingüísticos que redundaría, superados os prexuízos, nun incremento afectivo para coa lingua e finalmente nunha conduta incentivadora dos usos lingüísticos en galego.

En suma, o verso Lingua proletaria do meu pobo supón toda unha declaración de intencións no tocante á reivindicación lingüística dunha lingua aínda maioritaria, mais minorizada por amplos sectores da sociedade, como un sentimento étnico que nos faga ser máis libres e respectuosos co alleo, mais nun plano non excluínte, consonte a doutrina marxista, é dicir, practicar o internacionalismo proletario desde os postulados culturais e lingüísticos autóctonos e de clase, malia que hoxe en día esta última acepción supoña posibelmente un obstáculo para a dinamización do propio proceso normalizador tendente, como non, a abranguer todos os estamentos da sociedade.